30 sierpnia 2020 r. odbył się IV Sierpniowy Letni Koncert w Parku Miejskim

Fotorelacje 31 sierpnia 2020

Każdy z nas ma własną historię i własne wspomnienia. Pozwólcie, że podzielę się z Wami kilkoma migawkami z nie tak znowu odległej przeszłości. Ech… kiedyś to były czasy 🙂 Dawno, dawno temu, kiedy internet kojarzył się jeszcze z piskami wydobywającymi się z modemu Tepsy, pojawiło się w Andrychowie kilka niezwykłych głosów. Jeden z nich bezsprzecznie należał do Anny Mysłajek. Z tamtego okresu pamiętam co najmniej kilka świetnych koncertów, występów i recitali w których można było ją usłyszeć.

Piostur 2007, gdy swoim występem zakwalifikowała się do udziału w 44 Festiwalu Piosenki Studenckiej w Krakowie, przepiękny spektakl muzyczny Cafe Panica (MDK rok 2008), koncert dla mecenasów kultury (2009) … ech, można długo wymieniać…

Wyraźny, zdecydowany, pełen miękkiej, ciemnej barwy wokal przyciągał uwagę, zachwycał, prowokował, skłaniał do myślenia słowami znanych polskich poetów. No właśnie. Po etapie piosenek z pożyczonym tekstem i muzyką przyszedł czas na zmiany, autorski repertuar, muzykę eksperymentalną. Z tamtych czasów pamiętam koncert i dziewięć autorskich kompozycji, klimat zastanowienia, zadumy, niepokoju, wewnętrznej rozterki. Wtedy już – Anna Mysłajek mogła śmiało nazywać się piosenkarką, poetką i kompozytorką. Na scenie towarzyszyli jej Wojciech Zaborowski (syntezator) i Wojciech Kurek (perkusja), z którymi tworzyła formację – Anna Mysłajek & Oshalala.

W materiałach informacyjnych jednego z Piosturów można było przeczytać, że jest związana z andrychowskim podwórkiem artystycznym. Była solistką zespołów rockowych i funkowo-jazzowych. W 2006 roku rozpoczęła występy solowe. Sięgnęła po poezję, początkowo tę standardową Osieckiej, by później oprzeć się na tekstach Barańczaka, a przede wszystkim Wojaczka. Po wyróżnieniu na XXVII Ogólnopolskim Przeglądzie Piosenki Turystycznej i Poetyckiej PIOSTUR 2007 współpracowała z Wojciechem Ziębą (fortepian). Brała udział w Studenckim Festiwalu Piosenki w Krakowie (2008 i 2009) i Ogólnopolskim Festiwalu Piosenki Artystycznej w Rybniku (2008). Jest laureatką równorzędnej I nagrody PIOSTURU 2009.

Teraz, w jej krótkim dossier czytamy: Nieprzeciętna osobowość sceniczna, wokalistka i autorka tekstów. Laureatka wielu Festiwali Piosenek Poetyckich i Autorskich. Założycielka zespołu Anna Mysłajek & Oshalala, Mono Lizy, od 2011 do 2015 front manka bielskiej formacji Buenos Agres. Jej obecny projekt to doświadczony zespół, którego jest liderką. Muzyka współtworzona przez członków to mieszanka – pop rocka, funku, soulu i jazzu – która jest wynikiem doświadczeń, upodobań, ale przede wszystkim spontanicznej współpracy twórczej zespołu.

Skład obecnej formacji:

Anna Mysłajek – teksty / śpiew
Sebastian Adamczewski – gitara / śpiew
Michał Sarnecki – bas
Andrzej Obuchowski – perkusja
Damian Staniec – elektronika

Na koncercie w Andrychowie zaprezentowała się z zespołem w niepełnym składzie (bez klawiszowca).

Przyznam, że z ciekawością czekałem na ten występ, mając w pamięci nieprzeciętne teksty jej autorstwa słyszane przed laty. Trudno było ją wtedy i teraz zaszufladkować. Nadal jej piosenki, zarówno w warstwie muzycznej jak i treści są przemyślane, a jednocześnie nieprzewidywalne.

Śpiewała kiedyś:

przecież nie możesz mnie tworzyć,
po to by mieć coś na własność,
po to byś sam nie zwariował
Jestem wyobraźnią twą …
jesteś na zewnątrz … nie możesz mnie dostrzec, nie możesz zobaczyć …
jesteś na zewnątrz, ja – jestem w środku.
Jestem przeźroczysta, nieuchwytna jestem, czasem nieobecna, czasem tylko jestem …
… w Twoich oczach, w Twoim śnie … kończę się …
Twój sen Cię oślepia, spojrzenie usypia,
wewnątrz … ja znikam … ja znikam … ja … znikam

Wtedy klimat utworów przypominał krainy Davida Lyncha, zapomniane miasteczka, niezmierzone przestrzenie … aż ciarki przechodziło po plecach. Ich źródłem nie był strach, lecz uczucia, które pojawiają się, gdy ocieramy się o prawdę. Prawdę o nas samych

W środku samej siebie
mnogość,
niezliczenie,
ogólne przepełnienie z ostatnich dni …
Przelałam …
przelałam się przez brzegi
wezbrałam …
wezbrałam ponad miarę
choć w środku …
w środku samej siebie
mnogość,
niezliczenie,
ogólne przepełnienie z ostatnich dni …
… Z tysiąca części się składam

Szum ulicy, podczas koncertu i ciągłe bieganie z aparatem sprawiły, że nie mogłem do końca skupić się na warstwie tekstu. W gonitwie dnia, zwykle nie zawsze mamy czas aby dostrzegać coś pięknego, idziemy dalej … gdy nagle do naszej głowy dobiega myśl, że coś nam właśnie umknęło, coś niepowtarzalnego, nieuchwytnego. Biegnąc za spełnianiem marzeń jakiegoś nieokreślonego ogółu … zatracamy nasze własne ja, gubimy umykające chwile, próbujące łapać nas słowami tych bardzo znanych – Leśmianów, Szymborskich … i tych mniej znanych … jak Anna Mysłajek.

Teraz jestem jedna
tylko sobą rzucam
Tam gdzie kiedyś chciałam
Tam gdzie zaraz będę
Tak myślałam
Tak szukałam
Tak … tak … tak ? …
Znowu rozsypana w kilku miejscach na raz

Nasz świat. Nasze wnętrze. Życie coraz częściej nam umyka. Myślimy medialnie, żyjemy mediami, a te w kółko powielają identyczne informacje … kradnąc sobie wzajemnie słowa, myśli, wydarzenia, często bezczelnie zmieniając ich sens i treść. Nadając znaczeń których nie ma – wydarzeniom, które są fikcją. Czy po to pojawiliśmy się na świecie na tak krótką i ulotną chwilę by klepać medialną mantrę, powtarzając schematy i uogólnienia? Czy My, ludzie – nie mamy już własnego zdania?

Mamy. Dlatego – dziękuje, że co jakiś czas dane nam jest gościć takich właśnie artystów i usłyszeć kilka ich słów o sobie i o nas. Słów, których nie boją się powiedzieć. Na szczęście – w świecie, w którym już w minutę od wypadku można o nim przeczytać w wirtualnej rzeczywistości … w potoku słów i liter, mnożących się jak grzyby po deszczu portali społecznościowych, pojawiają się raz za czas ludzie, których warto posłuchać.

A tak było na koncercie!

Koncertom towarzyszyła plenerowa wystawa rzeźb, których autorem jest Piotr Bies.

PIOTR BIES

„Swoją inspirację czerpię z głębokiego antyku, szeroko pojętej sztuki Mezopotamii i Egiptu. Lubię statykę i symetrię w rzeźbie, kryje się w niej majestat i uśpiona siła. Poza tym tajemnica i uspokojenie. Kiedy kilkukrotnie zwiedzałem Muzeum Sztuki Egipskiej w Turynie, pomiędzy wspaniałymi dziełami doznałem uczucia absolutnego wyciszenia, co zdarza się jedynie na bezludziu w górach lub w pustych świątyniach, znaczy w świątyniach pozbawionych nadmiaru ozdób, wypełnionych tylko echem kroków i niewyobrażalną ilością modlitw.”

BIO:

Urodzony w 1961 r. Absolwent PLSP im. A. Kenara w Zakopanem, Wydziału Rzeźby ASP w Krakowie, doktor sztuk pięknych AS w Szczecinie. Nauczyciel rzeźby w Liceum Plastycznym im. A. Kenara w Zakopanem.

„Zajmuję się rzeźbą, rysunkiem, malarstwem, teatrem, poezją. Po drodze zdarzyło mi się kilkadziesiąt wystaw w kraju i za granicą, jak również kilkadziesiąt sympozjów rzeźbiarskich w Polsce, Europie i Nowej Zelandii razem. Napisałem garść sztuk teatralnych, parę zostało zrealizowanych w Polskim Radio i teatrach tradycyjnych. Kilka tomików poezji, seria wykładów o sztuce. Jestem inicjatorem idei Karpackiej Akademii Sztuki, czyli instytucji opartej na tradycji artystycznej narodów zamieszkujących Karpaty. Byłby to powrót do literalnie rozumianego piękna, co szczególnie dziś jest potrzebne, gdy antysztuka i antykultura bazująca na skandalu i szokujących pomysłach, przy braku talentu, opanowała wszystkie czołowe galerie i uczelnie artystyczne.”